Στην Ιαπωνία τα κινούμενα σχέδια δεν είναι ταυτόσημα των «παιδικών». Τα άνιμε, που πλέον μετράνε πάνω από έναν αιώνα ιστορίας, αποτελούν ένα από τα πιο διαδεδομένα και χαρακτηριστικά στοιχεία του ιαπωνικού πολιτισμού. Τα ιαπωνικά κινούμενα σχέδια αναπτύχθηκαν παράλληλα με τα δυτικά, ακολούθησαν όμως μία εντελώς διαφορετική πορεία. Ήταν μία εξέλιξη της ιαπωνικής ζωγραφικής τεχνοτροπίας ουκίγιο-ε, συνδυασμένης με με τις καινοτόμες ευρωπαϊκές και αμερικανικές τεχνικές δημιουργίας καρτούν. Ο παλαιότερος «πρόγονος» των άνιμε που έχει διασωθεί, χρονολογείται το 1907 και ανακαλύφθηκε μόλις το 2005. Πρόκειται για ένα κλιπ λίγων δευτερολέπτων, κατά τη διάρκεια του οποίου ένα αγόρι σχεδιάζει στον πίνακα τέσσερα ιαπωνικά ιδεογράμματα. Τα πενήντα στιγμιότυπα από τα οποία αποτελείται το φιλμ, είναι σχεδιασμένα πάνω σε ένα είδος ζελατίνης που επέτρεπε τη διάχυση του φωτός, τεχνική που τα επόμενα χρόνια έμελλε να εξελιχθεί ραγδαία...
Οι πρώτες ιαπωνικές ταινίες κινουμένων σχεδίων άρχισαν να κυκλοφορούν επίσημα γύρω στο 1917. Ήταν ολιγόλεπτες, βουβές και ασπρόμαυρες, ενώ τα σκίτσα ήταν ζωγραφισμένα στο χέρι, συνήθως με κιμωλία ή κομμένα πάνω σε χρωματιστά χαρτόνια. Η προβολή τους συνήθως συνοδευόταν είτε από ζωντανή μουσική, είτε από έναν αφηγητή που εξιστορούσε τα γεγονότα. Μόνο το περιεχόμενό τους θύμιζε κάπως τα σημερινά άνιμε. Οι συχνότερες θεματικές ήταν αστείες ιστορίες για σαμουράι και παραμύθια βγαλμένα από την πλούσια ιαπωνική παράδοση. Την ίδια εποχή η Ντίσνεϊ μεσουρανούσε. Ήταν σχεδόν αδύνατο για τα μικρά ιαπωνικά στούντιο παραγωγής να ανταγωνιστούν τις ταινίες μεγάλης διάρκειας με πολύ πιο εξελιγμένα γραφικά και δουλεμένες υποθέσεις, που η Αμερική εξήγαγε παγκοσμίως. Έτσι, προκειμένου να επιβιώσουν, άρχισαν να αναλαμβάνουν κατά παραγγελία διαφημιστικά φιλμ για εταιρείες, ταινίες εκπαιδευτικού περιεχομένου για λογαριασμό της κυβέρνησης, καθώς και προπαγανδιστικά κλιπ για το στρατό...
Βουρναζίδη Γεωργία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου